Ο πιο σωστός και σίγουρος τρόπος για να ενθαρρύνεις την ανεξαρτησία ενός παιδιού, είναι να το εφοδιάσεις με τις ικανότητες που πραγματικά χρειάζεται προκειμένου να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Ένα παιδί μπορεί σε κάθε ηλικία να είναι ανεξάρτητο. Από τη στιγμή που μπορεί να εκφραστεί και να σταθεί στα πόδια του, μπορεί κάθε τόσο να κατακτά μικρές ανεξαρτησίες.
Για παράδειγμα, ένα παιδί που έχει αρχίσει να μαθαίνει να τρώει με το κουτάλι, πρέπει να ενθαρρύνεται να κρατά το κουτάλι μόνο του. Ομοίως και να πίνει το νερό του. Ακόμη, όταν παίζει, δεν είναι ανάγκη να του δίνουμε εμείς ένα ένα τα παιχνίδια του αλλά να πηγαίνει μόνο του να τα πάρει και στη συνέχεια με την καθοδήγησή μας να τα ξαναβάλει στη θέση τους. Και φυσικά ανεξάρτητο δεν μπορεί να είναι κανένα παιδί αυτής της ηλικίας που κοιμάται με τους γονείς του.
Σε μεγαλύτερη ηλικία, δηλαδή όταν πια το παιδί είναι νήπιο, μπορεί να επιλέγει μόνο του κάποια γεύματα ή σνακς. Ακόμη, μπορεί να λέει τη γνώμη του ή και να αποφασίζει για το ποια ρούχα θα φορέσει. Μπορεί να πλένει μόνο του τα χέρια του –με τη βοήθεια της μαμάς έστω-, να χτενίζει τα μαλλιά του και να φοράει τις κάλτσες του. Σταδιακά μπορεί να αρχίσει και να βάζει τα ρούχα στις κρεμάστρες, να συμμαζεύει το δωμάτιό του, να βοηθάει στον καθαρισμό του σπιτιού κάνοντας ακίνδυνες και εύκολες δουλειές ή να ασχολείται με το σκυλάκι σας.
Ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο και είναι μεγαλύτερο των 7 ετών, γίνεται ανεξάρτητο όταν υπολογίζεται ως ισότιμο μέλος της οικογένειας. Κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται μόνο οφέλη αλλά και υποχρεώσεις. Μπορείτε να του αναθέσετε να βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο, να βάζει ηλεκτρική σκούπα ή να μαζεύει τα σκουπίδια από τον κήπο. Σαφέστατα μπορεί να ετοιμάζει κάποια εύκολα γεύματα ή το κολατσιό που θα πάρει στο σχολείο του. Ακόμη, μπορείτε να το ενθαρρύνεται να φτιάξει μόνο του ένα λογικό πρόγραμμα για την ημέρα του, το οποίο θα περιλαμβάνει και διαλείμματα και χρόνο για παιχνίδι, που όμως δεν θα είναι αποτρεπτικό για την ολοκλήρωση των άλλων υποχρεώσεων.
