Αρκετοί από εμάς συνηθίζουμε να δίνουμε χρήματα στα παιδιά –βαφτιστήρια, ανίψια, παιδιά φίλων μας- ή στους γονείς τους, αντί κάποιου δώρου. Συνήθως το κάνουμε γιατί σκεφτόμαστε ότι τα χρήματα θα πιάσουν πραγματικά τόπο εφόσον το παιδί θα αγοράσει ό,τι πραγματικά χρειάζεται. Άλλοι πάλι, το κάνουμε από ανασφάλεια ότι δεν θα διαλέξουμε ένα ωραίο δώρο για το παιδί οπότε ας πάρει εκείνο ό,τι θέλει ή από έλλειψη χρόνου να ψάξουμε για αυτό το δώρο. Σεβαστές όλες οι δικαιολογίες, όμως το να δίνουμε μετρητά χρήματα στα παιδιά αντί για κάποιο δώρο –μικρής αξίας ή μεγάλης δεν έχει σημασία- είναι μάλλον λάθος.
Τα μετρητά δεν φτιάχνουν αναμνήσεις. Το πόσο καλά μένει και αποθηκεύεται στη μνήμη και στην καρδιά του παιδιού, η στιγμή που σκίζει με τα χεράκια του το περιτύλιγμα και λύνει τις κορδέλες για να αποκαλυφθεί το δώρο που κρύβεται μέσα, είναι ανεκτίμητο. Ο ήχος του χαρτιού που σκίζεται, η μυρωδιά του ακόμη, η δυσκολία να λυθεί η κορδέλα και η προσμονή για την αποκάλυψη του δώρου είναι αναμνήσεις ανεκτίμητης αξίας που κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να αγοράσει. Γι’ αυτό, ακόμα κι αν είστε μακριά και είναι τόσο δύσκολο να στείλετε δώρα στο βαφτιστήρι σας ή στο ανιψάκι σας, ζητήστε από τους γονείς του ό,τι κι αν του πάρουν να είναι δώρο με τη σωστή έννοια της λέξης. Να έχει το παιδί τη χαρά της προσμονής και τη λαχτάρα της αποκάλυψης για το άγνωστο δώρο.
Όταν προσφέρουμε δώρα αντί για χρήματα στα παιδιά, τα μαθαίνουμε να γίνονται γενναιόδωρα και εκείνα. Έχοντας ζήσει για τα καλά πόσο όμορφο είναι να ανοίγεις ένα δώρο, μεγαλώνοντας θα θέλουν να κάνουν το ίδιο. Θα γίνουν οι συνεχιστές της πράξης σας ακριβώς για να εισπράττουν όπως εσείς σήμερα, όλη αυτή την ευγνωμοσύνη. Το δώρο είναι σύμβολο. Το μικρότερης αξίας αντικείμενο, τυλιγμένο σε χαρτί με όμορφες κορδέλες είναι τόσο πιο πολύτιμο από το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό σε μετρητά για ένα παιδάκι. Δώρο, λοιπόν, και έκπληξη. Το «χρατς» του χαρτιού που σκίζεται είναι ανάμνηση. Το μέτρημα των χαρτονομισμάτων, όχι…
mommy
