Τα παιδιά είναι σκληρά. Μία φράση που την ακούμε συχνά-πυκνά από πολλούς οι οποίοι αναφέρονται με αυτή στην σκληρότητα που δείχνουν τα παιδιά σε άλλους συμμαθητές τους για διάφορα σωματικά ή συναισθηματικά χαρακτηριστικά τους
Είναι όμως αλήθεια αυτό; Τα παιδιά είναι σκληρά; Ή μήπως για τη σκληρή στάση τους ευθύνεται η ίδια η απροθυμία των γονιών στο να τα νουθετούν να αγαπούν και να σέβονται όλους τους συμμαθητές τους;
Κανένα παιδί δε γεννιέται κακό. Κανένα παιδί δε γεννιέται να μισεί ή να θέλει να προκαλεί φόβο και πόνο σε κάποιο άλλο παιδί. Το παιδί είναι ένα πρότυπο αγνότητας και καθαρής καρδιάς, ένα ζυμάρι το οποίο εμείς το πλάθουμε και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα σωστά υλικά ώστε να αναπτυχθεί όσο καλύτερα μπορεί.
Τα παιδιά δεν έχουν μόνο υλικές ανάγκες. Έχουν πάνω από όλα την αναγκαιότητα του να αποκτήσουν μία πυξίδα ηθικών αξιών, έναν κώδικα αρχών ώστε να σέβονται τον όποιο συνάνθρωπό τους, όποια διαφορετικότητα και να εντοπίζουν σε αυτόν. Έχουν ανάγκη να διαπαιδαγωγηθούν σωστά, να γίνουν άνθρωποι ολοκληρωμένοι με αίσθηση ευθύνης απέναντι στο έτερο πρόσωπο. Τα παιδιά δεν πρέπει να εχθρεύονται τον άλλον, αλλά να αντιμετωπίζουν ως έναν συνοδοιπόρο μέσα στο διάβα της ζωής, του οποίου η διαφορετικότητα δεν πρέπει να τρομάζει αλλά να εμπνέει.
Αν οι ίδιοι οι γονείς δε νουθετήσουν το παιδί τους στο να μάθει να αγαπάει και να αποδέχεται τον άλλον, τότε πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να μη διέπεται από φόβο και να μη δείχνει σκληρότητα προς εκείνα που του φαντάζουν αδύναμα ή ‘’περίεργα;’’.
Αντιθέτως, αν τους καλλιεργούμε το σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, εκείνα δε θα προβαίνει σε μειωτικές πράξεις εναντίον άλλων, ούτε θα επιχειρούν να βλάψουν και να πληγώσουν κάποιο άλλο παιδί.
Κανένα παιδί δε γεννιέται κακό. Ας σταματήσει να διαιωνίζεται αυτός ο μύθος. Κανένα παιδί δεν είναι σκληρό, αν λάβει από νωρίς την υποδομή στο να χτίσει έναν καλό χαρακτήρα, τότε και εκείνο θα συμπεριφέρεται σωστά. Σκληροί είναι εκείνοι οι οποίοι δεν το νουθετούν σωστά.
